Naar Italië!
Door: Vanja
Blijf op de hoogte en volg Vanja
07 Juli 2016 | Italië, Lazise
Dag 10. Bludenz – Landeck
Vandaag is de dag van de Silvretta aangebroken. De wekker ging alweer om 7 uur zodat we vroeg konden starten aan de klim. Om iets over 8e vertrokken we, de route had ik in Strava gemaakt omdat de originele route van de Reitsma route die we steeds gevolgd hebben net even anders loopt. Blijkbaar had ik alleen een foutje gemaakt want de GPS leidde ons steeds naar de grote weg om daar op de fietsen. Gelukkig waren er genoeg alternatieve fietspaden die ons naar de Silvretta pas leidde. Na 35 kilometer vals plat omhoog te hebben gereden kwamen eindelijk aan de start. Ik had de route bekeken, 14 kilometer vanaf deze kant, 30 bochten met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,1%. We zouden 992 meter gaan klimmen. Een leuke uitdaging. Direct bij de eerste bocht was het al afzien, de kunst voor het klimmen (op de fiets) is voor mij voornamelijk een ritme vinden die je vol kan houden hoe stijl die berg ook wordt. En nooit vooruit kijken! Als je ziet wat je nog allemaal moet gaan beklimmen dan kan je het idee krijgen “maar dat lukt me nooit” terwijl als je niet kijkt je er “vanzelf” wel boven op komt. Opa stond al in de tweede bocht om ons aan te moedigen, erg leuk! Een aantal bochten verder kwam hij ons voorbij rijden in de camper op weg naar de top, daar zou hij op ons wachten. Ik herinnerde me dat er in totaal 34 bochten waren op deze berg en dat dit laatste gedeelte 20 kilometer lang was met maar 4% stijgingspercentage. Dus als we de eerste 14 kilometer zouden overleven dan zou de rest ook wel goedkomen. Bij bocht 28 begonnen mijn benen van mijn billen tot mijn knieën langzaam te verzuren iets wat voor mij een eerste keer was. Natuurlijk had ik moeien benen gehad toen we de Alpe d’Huez op gefietst waren twee jaar terug maar dit was anders. Mijn benen begonnen stijf te worden en ik moest mijn best gaan doen om de trappers nog rond te krijgen. “Nog maar een paar bochten en dan was ik er”, hield ik mezelf voor. Plus ik ben veels te lui om af te stappen en die berg helemaal op te lopen dus fietsen is dan de enige andere optie. Na bocht 30 konden we opa al zien staan met de camper. Ik snapte het eerst niet want ik dacht dat we nog zeker 20 kilometer moesten en opa zou aan de top staan dus wat deed hij hier al? Christian had nog energie over en kon de laatste klim van 10% net even wat sneller voor elkaar krijgen dan ik dus hij fietste vooruit om te kijken of dit al de top was. Blij kwam hij terug naar mij toe gefietst, dit is de top! We hadden het gered. Ik kon er nog een laatste sprintje uittrekken en kwam uitgeput boven aan. Wat heerlijk toch zo’n opa die er voor je staat als je benen verkrampt zijn! Na zo’n klim had ik alleen weinig honger dus na vooral veel gedronken te hebben zijn we weer vertrokken. Het dalen was super, de wegen waren overzichtelijk dus we konden de remmen wat meer los laten en heerlijk naar beneden rijden. Onderweg haalde opa ons in en reed door. De kramp in mijn benen werd helaas alleen maar erger en ik kon mijn benen niet meer goed rond trappen. Na een uur proberen door de pijn heen te trappen voelde ik hoe mijn rug nou ook vermoeid weg. Dat was voor mij de druppel om opa te bellen en ons op te laten halen. Liever vandaag 20 kilometer minder doen en een beetje herstellen dan het risico lopen op blessures en dat soort narigheid. Opa was er binnen een kwartier en we zijn met zijn drieën naar de camping gereden. De camping in Landeck die in de planning stond was gesloten tot 18:00 uur en zag er een beetje druk en klein uit dus we besloten door te rijden naar Prutz, een klein plaatsje op de route iets verderop. Daar kwamen we op een mooie kleine camping aan waar er gelukkig plaats voor ons was en waar we lekker schnitzels gegeten hebben met friet! Een geslaagde dag.
Dag 11. Landeck – Bolzano
Vanochtend voelde de benen nog wat stijf en vermoeid aan. We hadden vandaag een lange tocht voor de boeg maar als het goed is was dat hoofdzakelijk dalen. We hadden in eerste instantie 2 keuzes, keuze 1: van Landeck naar Merano (138 km) daarna van Merano naar Trento (88 km) en dan van Trento naar Verona (110 km) of keuze 2: van Landeck naar Bolzano (170 km) en van Bolzano naar Verona (168 km). Omdat we al in Prutz zaten scheelde dat alweer 15 kilometer dus we besloten van Prutz naar Bolzano te rijden en daar in de camper te stappen opzoek naar een camping, dat was dan 156 km. Door twee lange dagen te maken zouden we 1 extra rustdag kunnen nemen, iets wat ons wel een goed idee leek. Echter viel de toch van Prutz naar Bolzano eerst een beetje tegen. De eerste 50 kilometer moesten we klimmen. Van vals plat omhoog tot echte haarspeltbochten in de bergen. De benen waren nog moe van gister dus het tempo viel tegen waardoor alles langer duurde. Na de 50 kilometer ging het fietspad eindelijk omlaag en we vonden een fietsroute die langs het water liep. We besloten deze te volgen aangezien dit goed fietste en we anders volgens de route weer door een aantal plaatsjes heen moesten rijden waar we niet zoveel zin in hadden. Opa was toevallig aan het fietspad gaan staan waardoor we hem niet hoefde te zoeken en direct lekker wat konden gaan eten. Na het eten ging het beter en konden we met een lekker tempo naar Bolzano rijden. Daar vonden we opa weer en zijn we naar een kleine camping (Camping Gretl am See) gereden waar we konden overnachten.
Dag 12. Bolzano – Verona/Garda meer
Vandaag stonden we met een beetje tegenzin op. De benen waren erg moe en verder wilde we beide voornamelijk lekker liggen en slapen. Maar vandaag moesten we even doorzetten, nog 140 kilometer en dan hadden we een rustdag! De route liep heerlijk naar beneden dus zonder hard te hoeven trappen kwamen we lekker vooruit. Binnen 3,5 uur gingen we al opzoek naar opa die in een dorp in de buurt stond. Helaas ging er iets mis met de coördinaten waardoor we ergens in een wijngaard bovenop een berg uitkwamen. Het was ondertussen 35 graden en we zagen opa nergens. Gelukkig stond in zijn berichtje iets over een kerk waardoor we, na wat rondvragen, de kerk in het dorp konden vinden en ook opa zagen. Die had lekker eitjes voor ons gekookt en groente gesneden zodat we konden lunchen. Na de lunch vervolgde we onze tocht die eigenlijk geheel langs de rivier verliep. Het werd steeds warmer en in de middag zagen we buiten op een bord staan dat het 39 graden was. We fietsten hoofdzakelijk in de zon dus het was soms even afzien. Gelukkig stonden er kraantjes langs het fietspad waar we even onze hoofden onder konden doen en er was zelfs een gedeelte van de rivier afgesplitst waardoor we heerlijk onze armen en handen nat konden maken om even af te koelen. De tocht was erg lang en zwaar maar na een korte klim vonden we opa. Samen reden we naar de camping vlakbij het Garda meer. De camping had een zwembad waar we heerlijk met zijn drieën zijn wezen afkoelen na zo’n lange warme dag. Morgen hebben we een rustdag, even heerlijk de benen laten rusten en een planning maken voor de komende week!
Vandaag is de dag van de Silvretta aangebroken. De wekker ging alweer om 7 uur zodat we vroeg konden starten aan de klim. Om iets over 8e vertrokken we, de route had ik in Strava gemaakt omdat de originele route van de Reitsma route die we steeds gevolgd hebben net even anders loopt. Blijkbaar had ik alleen een foutje gemaakt want de GPS leidde ons steeds naar de grote weg om daar op de fietsen. Gelukkig waren er genoeg alternatieve fietspaden die ons naar de Silvretta pas leidde. Na 35 kilometer vals plat omhoog te hebben gereden kwamen eindelijk aan de start. Ik had de route bekeken, 14 kilometer vanaf deze kant, 30 bochten met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,1%. We zouden 992 meter gaan klimmen. Een leuke uitdaging. Direct bij de eerste bocht was het al afzien, de kunst voor het klimmen (op de fiets) is voor mij voornamelijk een ritme vinden die je vol kan houden hoe stijl die berg ook wordt. En nooit vooruit kijken! Als je ziet wat je nog allemaal moet gaan beklimmen dan kan je het idee krijgen “maar dat lukt me nooit” terwijl als je niet kijkt je er “vanzelf” wel boven op komt. Opa stond al in de tweede bocht om ons aan te moedigen, erg leuk! Een aantal bochten verder kwam hij ons voorbij rijden in de camper op weg naar de top, daar zou hij op ons wachten. Ik herinnerde me dat er in totaal 34 bochten waren op deze berg en dat dit laatste gedeelte 20 kilometer lang was met maar 4% stijgingspercentage. Dus als we de eerste 14 kilometer zouden overleven dan zou de rest ook wel goedkomen. Bij bocht 28 begonnen mijn benen van mijn billen tot mijn knieën langzaam te verzuren iets wat voor mij een eerste keer was. Natuurlijk had ik moeien benen gehad toen we de Alpe d’Huez op gefietst waren twee jaar terug maar dit was anders. Mijn benen begonnen stijf te worden en ik moest mijn best gaan doen om de trappers nog rond te krijgen. “Nog maar een paar bochten en dan was ik er”, hield ik mezelf voor. Plus ik ben veels te lui om af te stappen en die berg helemaal op te lopen dus fietsen is dan de enige andere optie. Na bocht 30 konden we opa al zien staan met de camper. Ik snapte het eerst niet want ik dacht dat we nog zeker 20 kilometer moesten en opa zou aan de top staan dus wat deed hij hier al? Christian had nog energie over en kon de laatste klim van 10% net even wat sneller voor elkaar krijgen dan ik dus hij fietste vooruit om te kijken of dit al de top was. Blij kwam hij terug naar mij toe gefietst, dit is de top! We hadden het gered. Ik kon er nog een laatste sprintje uittrekken en kwam uitgeput boven aan. Wat heerlijk toch zo’n opa die er voor je staat als je benen verkrampt zijn! Na zo’n klim had ik alleen weinig honger dus na vooral veel gedronken te hebben zijn we weer vertrokken. Het dalen was super, de wegen waren overzichtelijk dus we konden de remmen wat meer los laten en heerlijk naar beneden rijden. Onderweg haalde opa ons in en reed door. De kramp in mijn benen werd helaas alleen maar erger en ik kon mijn benen niet meer goed rond trappen. Na een uur proberen door de pijn heen te trappen voelde ik hoe mijn rug nou ook vermoeid weg. Dat was voor mij de druppel om opa te bellen en ons op te laten halen. Liever vandaag 20 kilometer minder doen en een beetje herstellen dan het risico lopen op blessures en dat soort narigheid. Opa was er binnen een kwartier en we zijn met zijn drieën naar de camping gereden. De camping in Landeck die in de planning stond was gesloten tot 18:00 uur en zag er een beetje druk en klein uit dus we besloten door te rijden naar Prutz, een klein plaatsje op de route iets verderop. Daar kwamen we op een mooie kleine camping aan waar er gelukkig plaats voor ons was en waar we lekker schnitzels gegeten hebben met friet! Een geslaagde dag.
Dag 11. Landeck – Bolzano
Vanochtend voelde de benen nog wat stijf en vermoeid aan. We hadden vandaag een lange tocht voor de boeg maar als het goed is was dat hoofdzakelijk dalen. We hadden in eerste instantie 2 keuzes, keuze 1: van Landeck naar Merano (138 km) daarna van Merano naar Trento (88 km) en dan van Trento naar Verona (110 km) of keuze 2: van Landeck naar Bolzano (170 km) en van Bolzano naar Verona (168 km). Omdat we al in Prutz zaten scheelde dat alweer 15 kilometer dus we besloten van Prutz naar Bolzano te rijden en daar in de camper te stappen opzoek naar een camping, dat was dan 156 km. Door twee lange dagen te maken zouden we 1 extra rustdag kunnen nemen, iets wat ons wel een goed idee leek. Echter viel de toch van Prutz naar Bolzano eerst een beetje tegen. De eerste 50 kilometer moesten we klimmen. Van vals plat omhoog tot echte haarspeltbochten in de bergen. De benen waren nog moe van gister dus het tempo viel tegen waardoor alles langer duurde. Na de 50 kilometer ging het fietspad eindelijk omlaag en we vonden een fietsroute die langs het water liep. We besloten deze te volgen aangezien dit goed fietste en we anders volgens de route weer door een aantal plaatsjes heen moesten rijden waar we niet zoveel zin in hadden. Opa was toevallig aan het fietspad gaan staan waardoor we hem niet hoefde te zoeken en direct lekker wat konden gaan eten. Na het eten ging het beter en konden we met een lekker tempo naar Bolzano rijden. Daar vonden we opa weer en zijn we naar een kleine camping (Camping Gretl am See) gereden waar we konden overnachten.
Dag 12. Bolzano – Verona/Garda meer
Vandaag stonden we met een beetje tegenzin op. De benen waren erg moe en verder wilde we beide voornamelijk lekker liggen en slapen. Maar vandaag moesten we even doorzetten, nog 140 kilometer en dan hadden we een rustdag! De route liep heerlijk naar beneden dus zonder hard te hoeven trappen kwamen we lekker vooruit. Binnen 3,5 uur gingen we al opzoek naar opa die in een dorp in de buurt stond. Helaas ging er iets mis met de coördinaten waardoor we ergens in een wijngaard bovenop een berg uitkwamen. Het was ondertussen 35 graden en we zagen opa nergens. Gelukkig stond in zijn berichtje iets over een kerk waardoor we, na wat rondvragen, de kerk in het dorp konden vinden en ook opa zagen. Die had lekker eitjes voor ons gekookt en groente gesneden zodat we konden lunchen. Na de lunch vervolgde we onze tocht die eigenlijk geheel langs de rivier verliep. Het werd steeds warmer en in de middag zagen we buiten op een bord staan dat het 39 graden was. We fietsten hoofdzakelijk in de zon dus het was soms even afzien. Gelukkig stonden er kraantjes langs het fietspad waar we even onze hoofden onder konden doen en er was zelfs een gedeelte van de rivier afgesplitst waardoor we heerlijk onze armen en handen nat konden maken om even af te koelen. De tocht was erg lang en zwaar maar na een korte klim vonden we opa. Samen reden we naar de camping vlakbij het Garda meer. De camping had een zwembad waar we heerlijk met zijn drieën zijn wezen afkoelen na zo’n lange warme dag. Morgen hebben we een rustdag, even heerlijk de benen laten rusten en een planning maken voor de komende week!
-
07 Juli 2016 - 18:04
Mamma:
Heerlijk even uitrusten goed hoor al die bergen dat is afzien.
Jullie zijn in ieder geval in Noord Italië nu lekker weer of eigenlijk weer te warm. Eigenlijk is het nooit goed he of te veel regen of te warm maar ja geniet er van, en doe vooral voorzichtig.
liefs mamma
-
07 Juli 2016 - 21:41
Ton & Annelies:
Hoi luitjes, wat een beleving weer en een Top prestatie met al die haarspelden in de weg. Ook voor Opa een top prestatie om jullie bij te houden ;-)
Veel succes met de laatste runs..... en vergeet jezelf niet af te koelen....
Groetjes uit Nederland, Ton & Annelies -
07 Juli 2016 - 23:28
Remco :
Hè hè, eindelijk weer een verhaaltje voor het slapen gaan. Al een paar dagen stilte op de site maar jullie hebben niet stil gezeten. Lekker bezig. Rustdag is weer voorbij dus veel succes weer zometeen. Mocht je in Pisa eindigen, wat voor een avondje toren kijken zeker wel leuk is, er zit een camping met camperplaatsen in Pisa zelf. Vandaar uit kun je zo naar de toren en het dorpshart lopen. Camping Torre Pendente. Wellicht even bellen van tevoren gezien het seizoen. Succes met de rit, de warmte en blijf schrijven! -
08 Juli 2016 - 20:09
Ivonne:
Respect, wat een fietstocht! Maar wel eentje om in te lijsten en om nooit meer te vergeten. Leuke foto's ook, inclusief opa in het zwembad. Ga zo door, op naar Rome!
-
09 Juli 2016 - 09:42
Nico:
Tjonge, wat een zware tocht. was te verwachten natuurlijk, maar als je het zo leest is het echt afzien. Goed dat jullie op tijd in de camper stappen en geen onnodige risico's nemen. En wat een geweldige support van Opa.
Succes, Siamo orgogliosi di voi :-)
Groetjes
Nico. -
10 Juli 2016 - 12:45
Hans:
Rome komt steeds dichterbij, maar wat een prestatie en dat met de huidige temperatuur in Italie.
Succes verder, en blijf het voorzichtig aan doen -
10 Juli 2016 - 16:37
Dennis:
Mooi avontuur! Succes nog het laatste stuk! Groetjes Dennis, Eveline en Thomas -
11 Juli 2016 - 09:17
Tineke Schuurbiers:
Wij lezen meel veel plezier jullie reisverslag en wat geweldige opa hebben jullie toch! Wat een prestatie en dan met die hitte. Veel succes met het laatste stuk. Groetjes Jan en Tineke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
