De laatste lootjes

Dag 17. Sienna Rustdag
Vandaag hebben we lekker op ons gemak boodschappen gedaan, kleding gewassen en heeft Christian weer even wat onderhoudswerkzaamheden aan de fietsen gedaan. Elke dag checkt hij de banden, op steentjes en oneffenheden die de kans op lekrijden zouden kunnen vergroten. Daarnaast maakt hij de fietsen vaak even schoon en smeert hij de ketting wanneer dat nodig is. Op een rustdag neemt hij wat meer tijd om alles te controleren. Tot nu toe ontzettend fijn aangezien we mede hierdoor nog maar 3 lekke banden hebben gehad. En dat met het wegdek hier!
Boodschappen doen ging ook goed. Opa en ik hadden een Coop gevonden op 1,5 kilometer van de camping. Ideaal! Was het niet dat ze daar alleen parkeer garages hadden waar de camper te hoog voor was. Gelukkig konden we aan de kant ook nog een plekje vinden en konden we even lekker de voorraden aanvullen.
De rest van de middag verliep rustig, lekker een beetje zwemmen, zonnen en routes inplannen. Rome komt steeds dichterbij!

Dag 18. Sienna – Castell del Piano
Vandaag maar weer vroeg opgestaan om de hitte voor te zijn. Het beloofde een mooie dag te worden met veel zon. We hadden een korte rit voor de boeg, 86 kilometer. Na 45 kilometer hadden we al afgesproken met opa en het was voor ons echt even wennen zo kort te fietsen. Bij onze eerdere tochten, die soms wel 160 kilometer lang waren, hadden we vaak pauze rond de 90 kilometer en nu waren we dan al op de camping! De route was prachtig! We hebben flink geklommen en ook goed kunnen afdalen wat het erg leuk en afwisselend maakte. Na een zware klim werden we altijd wel beloond met prachtig uitzicht. We zouden opa ontmoeten in een klein plaatsje. We hadden afgesproken aan een weg die precies kruiste met onze route en die erg goed bereikbaar was voor opa. We kregen zoals altijd een smsje met daarin het bericht dat hij klaarstond voor ons. Echter toen wij die weg afreden zagen we nergens onze camper. Na wat bellen besloten we door te gaan aangezien het toch nog maar 45 kilometer naar de camping was. We waren net weer even aan het fietsen toen we onze camper langs zagen rijden. Opa toeterde even en haalde ons daarna in. Verderop zagen we hem langs de weg staan. Een aangename verassing dat hij ons toch gevonden had. We konden mooi ons water aanvullen even snel een waterijsje eten om af te koelen en dan weer door. Aan het begin van de middag kwamen we aan op de camping “Amiata”. Een rustige eenvoudige camping met grote plaatsen. Opa had de camper al mooi neergezet in de schaduw. We hadden er totaal 5 uur en 17 minuten over gedaan om er te komen en bijna 1600 hoogtemeters gemaakt.
Op de camping ontmoette we het oudere echtpaar dat de camping leek te runnen en ze waren uiterst vriendelijk. Na wat kletsen in het Italiaans/Engels hebben we gevraagd of we met ze op de foto mochten en dat vonden ze erg leuk. Die middag hebben Christian en ik lekker een paar potjes rummikub gespeeld (die Christian gewonnen heeft) en ’s avonds hebben we lekker met z’n drieën gekookt en gegeten. Een heerlijk relaxed dagje dus.

Dag 19. Castell del Piano – Lago di Bolsena
De wekker klonk weer vroeg en we waren er weer klaar voor om te gaan. Vandaag zouden we iets minder hoogtemeters maken en rond de 76 kilometer fietsen. De rit begon goed, lekker dalen. Daarna werd het dalen afgewisseld door klimmen waarna we weer konden dalen. In vlakke wegen lijken ze hier niet te geloven dus we konden flink aan de bak. Het uitzicht daarin tegen was weer prachtig en de oude dorpjes mochten er ook zeker zijn. We beginnen steeds meer te wennen aan de Italiaanse chaos en kunnen nu goed fietsen door het drukke verkeer. Het lijkt hier echt zo te gaan onder het principe, “als er geen schade is dan is er geen probleem”. Situaties waar wij van zouden schrikken in de auto lijken hier heel normaal te zijn. Zo zit de helft van de mensen te bellen in de auto, drukke kruising of niet. En zagen we vandaag zelfs een agente achter het stuur op haar telefoon bezig terwijl ze een onoverzichtelijke kruising overstak. Dat kan hier gewoon. Opa zouden we zien in het stadje Grotto di Castro, een mooi oud stadje. Na even zoeken kwamen we opa tegen en konden we ons water weer even aanvullen. De camping was nog geen 15 kilometer weg maar als je dat zonder water moet doen dan worden die kilometers wel erg lang. Toen we onze reis weer vervolgde haalde opa ons in. Hij moest blijkbaar dezelfde weg hebben als wij. Niet veel later kwamen we hem echter weer tegen, achter een tractor met aanhanger. Nu waren wij in het voordeel. De weg liep naar beneden en wij waren smal genoeg om zowel de camper als de tractor te kunnen passeren. Vrolijk zwaaiend naar opa passeerde wij de camper en daarna ook de tractor. Toen de weg eenmaal weer wat vlakker werd en een beetje steeg zagen we opa weer langs komen. De laatste kilometers langs het meer van Bolsena waren erg mooi en de camping lag perfect aan de route. De camping is simpel en een beetje chaotisch ingedeeld. De eigenaar wees wel een plek aan, met gedeeltelijk uitzicht op het meer, en vroeg wat opa voor de plek wilde betalen. Opa was lichtelijk verbaasd maar gaf de man een prijs waar hij mee akkoord ging. De faciliteiten op de camping zijn erg beperkt maar alles werkt. De douche is een soort los hok wat buiten staat en wat je het gevoel van een Dixie geeft maar er is genoeg ruimte en de temperatuur van het water is goed in te stellen. In de toiletten zit je half tegen een muur aan maar hij doet het wel. En ach het is voor één nachtje dus dan is niks echt erg. We kwamen om een uur of 1 al aan op de camping dus na wat rusten hebben we gezellig met zijn drieën drie potjes rummikub kunnen spelen, we hebben alle drie één keer gewonnen. Een gezellige middag dus. ’s Avonds hebben we gezellig samen gekookt en gegeten waarna we even de route van de volgende dag hebben doorgenomen. Morgen beloofd het weer een mooie rit te worden. Overmorgen gaan we Rome in! Het is haast niet voor te stellen hoe snel het gegaan is en hoe onze conditie vooruit is gegaan. Voor deze reis had ik met het berg op fietsen een hartslag tussen de 170-185. Nu als we echt een pittig stukje klimmen komt mijn hartslag niet meer boven de 150 en hij zakt weer snel naar de 130 als de klim iets minder stijl wordt. Het is leuk om te zien hoe goed het gaat. Ondanks dat sommige tochten echt wel zwaar zijn gaan we dit zeker missen als we ons doel behaald hebben.

Dag 20. Lago di Bolsena – Grotta del Pianoro
Vandaag ging de wekker weer trouw om 6 uur. De één na laatste rit stond voor de boeg, 86 kilometer. We vertrokken vroeg en reden het eerste stuk langs het Bolsena meer een prachtig gezicht zo vroeg in de ochtend. Het asfalt veranderde al snel in een onverharde weg en we dachten er even aan om opa een berichtje te sturen om hem te waarschuwen, hij zou namelijk ook deze weg gaan nemen. De onverharde weg was echter mooi vlak en we dachten dit levert vast geen problemen op voor de camper. Na het onverharde wegdek volgde gewoon weer asfalt en toen zagen we de weg flink oplopen. Er stond een bordje bij met daarop het teken 20% stijging.. Veel keus hadden we niet dus zonder goede warming up zijn we er maar tegen op geklommen. Het was gelukkig te doen en ach nu waren de benen gelijk goed warm. De route was weer erg mooi. Doordat we af en toe klommen en dan weer even daalden konden we een lekker tempo erin houden en vlogen de kilometers voorbij. Iets wat we ergens wel jammer vonden want het einde van onze reis kwam zo ook steeds sneller dichterbij. We reden door de stad Tuscania om vervolgens naar Vetrella te gaan waar we opa zouden zien. Opa smste ons vlak voordat we bij de stad waren dat hij nergens een plekje kon vinden om te parkeren dus we lieten hem weten dat we nog genoeg water hadden en hij maar lekker door moest rijden naar de camping. Deze was toch nog maar 45 kilometer weg. Vetrella was druk en eigenlijk binnen 10 minuten waren we alweer de stad uit. Het wegdek onderweg was erg slecht en we moesten goed opletten dat we de gaten in de weg ontweken. Na Vetrella moesten we afslaan naar een landweg. In eerste instantie was dat een fijne afwisseling op de drukke grote weg maar al snel bleek de landweg over te gaan in een soort grindpad die maar moeilijk met de fiets te berijden was. We besloten door te zetten door de ervaringen in Duitsland met de grintpaden maar het werd steeds slechter. We kregen een flinke daling die we lopend hebben moeten doen omdat we het anders te gevaarlijk vonden. Na een tijdje kwamen we eindelijk weer de bewoonde wereld tegen en dus ook asfalt. We reden op een hoofdweg en werden weer zo’n boeren landweg op verwezen door de navigatie. We hoefde elkaar maar even aan te kijken om te weten dat we dit niet nog eens gingen doen. Parrallel aan de fietsroute liep een asfalt weg dus we besloten die te volgen totdat we de fietsroute weer zouden kruizen. Het bleek een goede keuze want we konden heerlijk mee afdalen en het eerste gedeelte van de weg bestond uit goed asfalt. Later kwamen we weer hele stukken met gaten in de weg tegen die zelfs de auto’s probeerde te ontwijken. Het iets betere afvalt bevond zich aan de linker zijde van de weg maar aangezien de auto’s ons met hoge snelheden passeerde durfde we daar niet te gaan rijden. Door het dalen konden we echter wel flink doorrijden en kwamen we al snel weer op de fietsroute uit. We moesten nog een stuk klimmen maar toen zagen we het Bracciano meer. We konden makkelijk afdalen naar het meer toe en zijn er toen een stuk langs gefietst om bij de camping te komen. Op steeds meer borden zien we “Roma” staan en we zijn er nu nog maar 50 kilometer van verwijderd. We konden de camping makkelijk vinden, het is een camping opgericht door Nederlanders en bij de camping hoort een privé strandje aan het Bracciano meer. We arriveerde al om 13:00 uur op de camping. Opa heeft een rustig plekje uitgezocht met lekker veel schaduw en we besloten om eens lekker te gaan lunchen in het restaurantje bij de camping. Met z’n drieën hebben we een mega pizza gedeeld waarna we lekker met de beentjes omhoog een boekje zijn gaan lezen. Morgen de laatste etappe van de reis die we vanaf vorig jaar oktober al aan het plannen zijn geweest.